RecTriox cursus: Recreatief met Helium

Stephan Matthies

Terug

Van 30 maart tot en met 2 april 2005, hebben Petra en ik in Santa Magherita Ligure de GUE RecTriox-cursus gevolgd onder instructie van Mario Arena.

Normaal wordt deze cursus in 3 dagen geven, maar Mario vindt die termijn veel te kort. Gezien de hoeveelheid leerstof trekt hij er 4 dagen voor uit. In het kort : bij de RecTriox leer je duiken met ean32, 30/30 en 21/35. Dit alles op backgas en binnen minimale decompressielimieten. Dit is ons verslag. Woensdag 30 maart 2005 Om 9u00 komen we samen bij Portofinodivers. Bruno, de eigenaar heet ons welkom en wijst Mario aan die druk het klaslokaal aan het installeren is. De cursus is gestart. Formaliteiten worden vervuld en het is fijn om te zien dat je GUE fundamentalskaartje als brevet wordt geaccepteerd wanneer we ons bij het duikcentrum inschrijven ;-). Ook maken we kennis met ons derde teamlid voor de cursus, Guglielmo uit Bologna. Na de introductie van Mario snijden we onmiddellijk de theorie aan. Er volgt een snelle opfrisbeurt van onze fundamentals en aansluitend wijden we uit over team, teamposities en alle mogelijke vormen van communicatie. We bespreken onmiddellijk een pak nieuwe handsignalen die in hoofdzaak verband houden en nuttig zijn bij deco.

Leuk is het wanneer Mario uitleg geeft over het signaal “broken” (vert.: stuk, kapot), waarbij hij ons eerst de geciviliseerde maar onpraktische versie laat zien – het virtueel breken van een tak / stok met beide handen ,- en aansluitend ons voorzichtig – alsof hij niemand voor het hoofd wilt stoten - het veel praktischere en overduidelijke middenvingertje toont dat de hoogte ingaat wanneer iets naar de kl***n is.

Na een halve dag theorie bedienen we ons van een snelle hap in de lokale koffiebar. En dan is het duiktijd.

We tuigen onze dubbelsets op, die Mario heel onopvallend keurt, en vervolgens stappen we in vol ornaat de straat op om na 75 meter stappen, in de haven in te schepen op de boot waar we de komende dagen mee gaan duiken.

En het moet gezegd, het is buitengewoon heerlijk te duiken vanaf een boot die is ingericht voor dubbelsets, een luxe die mij nooit eerder te beurt viel.

Vandaag wilt Mario zien wat voor vlees hij in de kuip heeft en daarom brieft hij enkele skills die we moeten uitvoeren. Elk om beurt demonstreren we een valve drill, verwijderen ons masker, palmen een eind achterwaarts, maken een helicopter turn, enz. Het loopt goed en zonder problemen, wat ook wel mag na maanden oefenen en anti-duiken in winterse zandputten.

De belangrijkste opmerking van Mario tijdens de briefing op de klotsende golven is ons non-functioneren als een team. Het is een terechte opmerking en eentje die ik eerlijk gezegd wel voelde aankomen. Het kan nooit teveel worden gezegd; als je je niet voorbereidt als een volledig team, wraakt dit zich altijd op 1 of andere manier bij deelname aan een GUE-opleiding.

Na het duiken snellen we het leslokaal terug in, waar we de avond tegen 22u00 afronden met nog een pak theorie en de video. In een pizzeria nuttigen we snel het avondmaal en dan, uitgeteld, ons bed in.

Donderdag 31 maart 2005

Deze ochtend worden we om 8u30 in het leslokaal verwacht en krijgen we opnieuw een hoop theorie te verwerken. Nu bekijken en bespreken we in hoofdzaak gasmanagement en gasberekeningen. De cijfers en getallen vliegen ons om de oren en met regelmaat vraagt Mario : “Are you still with me?” en “Please stay with me.”, maar het verveelt werkelijk geen minuut.

Deze berekeningen en regels vormen de basis van onze duikplanningen. En gaandeweg kom je toch tot vrij aardige inzichten en vaststellingen als het bijvoorbeeld gaat over minimale gasberekeningen. Zo komt het dat die D12 niet altijd die fenomenale dubbelset blijkt te zijn waar je een “eeuwigheid” mee onder kan blijven.

Aansluitend volgt er een uitgebreide materiaalbespreking en gaan we na wat er allemaal kan falen aan onze set, en veel interessanter, hoe we deze falingen onder water kunnen “oplossen”. Dat de besprekingen van alle mogelijke problemen met betrekking tot de kranen en de automaten hierbij heel interessant is, hoeft waarschijnlijk niemand te verwonderen.

In de namiddag staan er opnieuw 2 duiken op het programma.

Onze eerste duik is de laatste zogenaamde fundamentals-duik. We oefenen eerst hoe we een loodgordel kunnen recupereren en aansluitend gaan we verder met het doneren van gas aan een OOG-duiker. Het doneren van gas, aangevuld met het oplaten van trapboeien en gecontroleerde stijgingen, voert de taskload verder op en zorgt ervoor dat we bij de pinken moeten blijven. Deze duik geeft ons al een duidelijk voorsmaakje van de scenarioduiken die ons te wachten staan. Aan de oppervlakte debriefen we opnieuw op de klotsende golven en zijn we klaar voor onze eerste scenarioduik.

Mario gaf ons eerder al de spelregels voor dergelijke duiken mee en brieft nu de duik die we moeten plannen. Op en neer deinend berekenen we luidop alle relevante gegevens voor deze duik uit het hoofd en memoriseren ze. Fijn trouwens dat hoofdrekenen in volle bepakking op de deining; de ideale manier om die grijze massa extra aan het werk en aan de gang te houden.

En dan is het kopje onder. We zijn nog niet goed weg of het middenvingertje mag op voor de lamp van Petra die het écht heeft gegeven. De kop is verzopen en aan boord zullen we later vaststellen dat de hele canister is volgelopen. Teamposities worden gewisseld en we zetten onze duik voort.

Deze duik laat ons toe voorzichtig rond te kijken en voor het eerst probeer ik te genieten van het natuurpark waar we aan het duiken zijn. We omzeilen daarbij een groot visnet dat zich meterslang uitstrekt, zien onderweg hoe een joekel van een tandbaars zijn eten bijeen schart en navigeren ons tenslotte in de knoop, een afgesloten zeearm in.

Tegen dan ben ik allang vergeten dat het hier om een scenarioduik gaat omdat ik te druk ben met navigeren tot Mario opduikt, mij ophoudt en teken doet dat ik OOG moet gaan. Prompt haal ik mijn primaire uit mijn mond en vraag met mijn lamp om attentie van mijn buddies .

Guglielmo merkt als eerste mijn lichtsignaal op, draait zich op, kijkt mij aan en zet vervolgens zijn duik gewoon verder! Ik ben met verstomming geslagen en blijf als een volslagen idioot noodsignalen met mijn lamp produceren, waarop Petra deze ook opmerkt en mij komt toegesneld. Terwijl ze mij haar primaire doneert bedank ik haar, en zal ik de blik in haar ogen, van – “hoe lang hang jij daar al OOG te wezen !?”, - nooit vergeten. ;-)

Teamposities worden ingenomen en we zetten onze duik verder als er na 2 minuten bij Guglielmo een massa bellen van achter zijn rechterkraan verschijnen. Hij draait de kraan dicht maar de bellen blijven komen. De isolator gaat dicht en vervolgens vraagt hij ons te checken wat er aan de hand is. De kraan is om zeep en dus mag het middenvingertje voor de 2de maal de hoogte in en breken we de duik af.

Aan de oppervlakte zijn we nog niet bekomen van onze ervaringen, of we krijgen op de klutsende golven onmiddellijk een fijne debriefing met de onderliggende boodschap dat we zowat niks goed hebben gedaan.

’s Avonds bespreken we de laatste duik uitgebreid aan de hand van de video en ben ik o.a. getuige van mijn eigen verdrinking en verbaas ik mij over mijn passieve houding. Mario’s opmerkingen worden zeer goed in de oren geknoopt en wederom sluiten we de dag af met het verorberen van een bijkomende hoop theorie.

Vrijdag 1 april 2005

Deze dag kent hetzelfde verloop als de voorbije twee : in de voormiddag les en in de namiddag duiken.

Zuurstof, stikstof , helium, decompressie, decompressieprocedures en veel meer staan vandaag op het programma. Het is duidelijk dat we meer en meer werken in functie van de ervaringsduiken van morgen. Evenwel is het nog niet morgen en moeten we de scenarioduiken voor vandaag met goed resultaat afmaken.

Mario is hier trouwens heel duidelijk in en windt er geen doekjes om. Het maken van de ervaringsduiken op dag 4 is niet vanzelfsprekend en zal enkel mogen wanneer hij je voldoende capabel acht.

Tijdens de eerste scenarioduik voor vandaag gaan we o.a. reddingen oefenen. Gaande van de bewusteloze duiker op de bodem tot de toxische duiker tijdens decompressie, oefenen we om beurt de mogelijke scenario’s.

Dit is werken! Een bewusteloze duiker met een D12 op zijn rug laat zich niet zo vlot manipuleren en de toxische duiker die Mario met veel realisme speelt vind ik bijzonder angstaanjagend. Hier moet je niet over veel fantasie beschikken om te weten dat in het echt je de handen vol hebt.

En dan plannen we als laatste scenario een duik naar een wrakje op 20 meter. Opnieuw is het bespreken en berekenen in het water op die klotsende golven. Het plan is klaar en duidelijk en we duiken onder. We zijn nog niet goed vertrokken of Guglielmo zijn rechterkraan begint voor écht te freeflowen en we zien de bellen van tussen zijn rechterkraan met de aansluiting van zijn 1ste trap komen. De kraan gaat dicht en aansluitend lossen we het probleem soepel op. Mario bekent later dat hij hier geld voor had willen geven en dat we het probleem volgens het boekje hebben opgelost. Het laatste deel van de duik brengt ons op het wrak waar plots mijn rechterkraan bellen produceert. Kraan dicht, de bellen blijven komen, isolator dicht en dan maak ik de fout i.p.v mijn budddies het probleem te laten checken om onmiddellijk mijn linkerkraan dicht te beginnen draaien. Op tijd realiseer ik mij dat het met alle kranen dicht niet zo prettig duiken is en ik begin prompt mijn rechterkraan terug open te draaien. Ik heb teveel tijd verspeeld en Mario doet teken dat ik OOG ben. Ik krijg de primaire van Guglielmo aangeboden en de duimen gaan omhoog. Onze stijging is er één in stijl, waarbij Petra mooi de boei oplaat en ons heel proper door de decostops leidt. Dit liep lekker en Mario toont zich tevreden over onze laatste scenarioduik en we mogen ons dus opmaken voor de ervaringsduiken van morgen!

Zaterdag 2 april 2005

Vandaag mogen we eindelijk duiken! Jammer genoeg laat Guglielmo weten de ervaringsduiken vandaag niet te maken. Zijn maag is aan het rommelen en hij voelt zich grieperig. voor de ervaringsduiken zal hij zal nog eens terug moeten komen, maar gelukkig is het voor hem geen trip van 10 à 15 uur rijden.

De eerste duik is op ean32 met een maximale diepte van 30 meter. Mario luistert aandachtig hoe we onze duik berekenen en plannen en vuurt links en rechts wat snelle vragen op ons af. Duikplanning goedgekeurd, en we werken ons in onze sets. We maken onze materiaalcheck, overlopen een laatste maal het duikplan en dan overboord. Aan Mario moeten we geen aandacht schenken, wat we dan ook met alle plezier doen. ;-)

Deze duik is heerlijk en samen met de opgedane kennis van de opgelopen dagen vind ik het duiken met mijn Uwatec bottom timer duizend maal fijner, dan het duiken op de computer voorheen. Als onze bodemtijd erop zit stijgen we gecontroleerd tot aan onze eerste deepstop en werken we aansluitend, al zeg ik het zelf, perfect onze decompressieschema af.

Terug aan boord hebben we de debriefing waarbij we het in hoofdzaak hebben over het duikplan, de effectieve uitvoering en de modificaties die we in het plan aanbrachten tijdens de duik.

Na een korte interval van 3 uur is het tijd voor onze laatste duik die we maken op 30/30 en waarbij de maximale diepte 36 meter is. Wederom luistert Mario aandachtig naar al onze berekeningen en keurt hij ons plan goed.

Wederom is dit heerlijk genieten en is dit toch de duik waar je al die dagen hebt voor liggen zwoegen en zweten. We schrijven elkaar wat niemendalletjes in de wetnotes, waarbij ik opmerk dat de communicatie vlotter loopt en de ogen van Petra toch helderder staan dan normaal. Onze bodemtijd zit erop en wederom stijgen we naar onze 1ste deepstop vanaf waar we onze decompressieschema vlekkeloos afwerken. Voldaan steken we onze koppen boven water. Dit gaan we nog doen!

Terug aan boord trakteren we onszelf op het nemen van wat foto’s en genieten we nog na.

Maar de cursus is nog niet voorbij. Bij aankomst in de haven halen we snel de spullen uit de boot en kruipen we voor een laatste maal terug in het leslokaal. De laatste les gaat over nog meer decompressie en we krijgen tig zaken uitgelegd aan de hand van Decoplanner.

Na een korte break is het dan finaal examentijd. Examen opgelost, aansluitend de bespreking en de proclamatie.

Mario houdt het kort :we zijn beiden met brio geslaagd en met toch wel een beetje fierheid mogen we ons vanaf recreatieve GUE’ers noemen ;-) En het was best zwaar. Ja, ook voor een brevet dat “recreatief” in zijn titel draagt ligt de lat heel hoog en wordt steeds het allerbeste - en dat tikkeltje meer - van je gevraagd.

Door deze RecTriox ben ik dan ook niet al peuterend in mijn neus doorheen gefietst. Voor iedereen die volwaardig recreatief DIR – wat een héél rekbaar begrip geworden is - aan de slag wilt gaan, kan ik deze cursus aanbevelen.

En wat ook leuk is, voel ik ooit de noodzaak een Tech1 te halen, met deze RecTriox ben ik al halverwege en kan ik met een upgrade een Tech1 halen in twee, hopelijk, hapklare brokken.

Foto's: Petra Clerx & Stephan Matthies

Terug