Fundies in Mexico
Anne-Marie van Ginneken
| In
eerste instantie zou ik mijn Fundamentals in Belgie volgen maar een goedkope
ticket en Mexico’s grotten veranderden mijn plannen. Sinds ik vorig
jaar in Frankrijk een grotduikcursus gedaan had (Iantd) stond Mexico hoog
genoteerd op mijn lijstje van vakantielanden. En toen Roel (Veugen) 2
weken later besloot om mee te gaan als grotduikbuddy waren de weekenden
voor ons vertrek snel gevuld. Elke duik stond in het teken van Fundamentals-skills
en cave-skills. Er waren nogal wat verschillen tussen onze beide opleidingen
dus dat was zeker noodzakelijk. Vrijdagsmiddag kwamen we na een lange vlucht aan in Cancun. De auto opgehaald en alle duiktroep erin. Ieder had 45 kilo bagage mee maar uiteraard was dat veel te weinig. Met als gevolg dat de handbagage (max. 6 kilo) minstens het drievoudige woog. Maar de auto was uitgezocht met het oog op vervoer van dubbelsets dus die bagage paste nog net. Na een uur rijden richting het zuiden en 2 verkeerde zandweggetjes hadden we eindelijk het juiste zandweggetje te pakken dat naar ons hotel leidde. De gevraagde cabana’s werden omgeruild voor een normale kamer zodat het ‘back tot nature’ gehalte iets lager lag en Roel had zelfs een koelkast op de kamer. Mijne was niet zo luxe maar ik had 2 werkende lampen extra. Het hotel was klein maar proper en de afstand tot zee ongeveer 10m. Prima voor een vroege ochtendduik in de Caribische Zee! De duikschool zou vlakbij het hotel zijn maar het adres en telefoonnummer was nu ongeveer het enige wat we niet hadden meegenomen. Dat moest dus tot zaterdag wachten. |
 |
Zaterdagochtend vroeg wakker en mijn enige ochtendplons gemaakt in zee. Daarna ontbijt en snel richting duikschool Zero Gravity die gerund wordt door Chris Le Maillot en Danny Riordan. De shop bleek idd dichtbij het hotel te zijn maar was natuurlijk de andere kant uit dan wij dachten. Eigenlijk was de locatie van het hotel uitstekend. Je volgt het zandweggetje naar de grote weg. Ga je 500 meter naar links dan ben je bij ZG, ga je 500 meter naar rechts dan kom je bij het vulstation en rij je nog eens 500 meter verder dan heb je de keuze uit 3 verschillende grotten (Ponderosa, Taj Mahal, Actun Koh) en tig cenotes. Dit was het moment waarop we ons bedachten dat duiken in Mexico ‘erg zwaar’ ging worden.
 |
Even snel kennis
gemaakt met Chris. We hadden elkaar wel via e-mail gesproken over de komende
Cave1 maar de rest van de communicatie was via Danny gelopen. Uiteraard
moest Roel uitleggen waarom hij ging cavern-duiken met iemand die geen
cave-opleiding had (tja, ik kwam daar voor fundies en doe met Chris mijn
cave1 in augustus dus hij wist niet beter ?) maar uiteindelijk werd mijn
IANTD-brevetje toch goed genoeg bevonden om mijn hoofd in de grotten te
mogen steken. Yes!! Het ‘echte werk’ kon beginnen. Dus 2 dubbelsets
opgehaald bij het vulstation en richting Carwash gereden. Bij aankomst was Roel wat teleurgesteld over het zicht. Het water leek van afstand idd verdacht veel op de Put van Ekeren. Maar toen we bij het trappetje aankwamen verdween die gedachte snel: zicht min 20-30 meter. Met schilpadden en visjes erbij! Snel de sets opgetuigd en het duikplan doorgelopen. We wilden zaterdag en zondag nog geen grotduiken maken zodat ik genoeg tijd had om voor mijn Fundamentals te trainen. Met het aantrekken van ons droogpak werd weer onderstreept hoe ‘zwaar’ onze vakantie ging worden maar het frisse water maakte veel goed. Watertemperatuur 25 graden en dat is tijdens alle duiken zo gebleven. Het zoute water onder de halocline was zelfs nog een graadje warmer. |
| ijdens de eerste duik alle oefeningen doorgelopen en aangezien het wel redelijk ging ook maar snel een lijn gelegd in het caverndeel. Uiteraard veel foto’s genomen van het bekende grotduikbord en de beroemde grotopening van Carwash. Na 1,5 uur hielden we het voor gezien. Tijdens de picknick kreeg ik wat aanwijzingen van een Engels team waar de main line bevestigd was. Carwash is namelijk een van de grotten waar de main line vrij ver in de grot begint en erg lastig te vinden was. Het plan voor de tweede duik was uiteraard al gewijzigd in het vinden van de main line. Het was mijn taak om de lijn te leggen en idd na zo’n 300-350 ft kwamen we gelukkig de gele main line tegen, de reel was bijna leeg.... Aangezien ons verbruik nog ver onder de 35 bar zat was het besluit eensluidend en zijn we doorgezwommen. Een mooie ruime grot met veel decoraties en een paar nauwere gedeeltes. Dus de perfecte oefening voor de diverse vinslagen die ik tijdens mijn fundies moest laten zien…. Bij 30 bar kwamen we aan een smaller deel richting Luke’s Hope en zijn we gedraaid. Lijn ingereeld en nog even genoten van het lichtspel bij de ingang van de grot. Daarna richting vulstation voor 4 verse dubbelsets: de fundamentalsoefeningen moesten maar wachten tot maandag. |  |
 |
Zondag: Ponderosa.
Dit zou ook mijn oefenpoel worden voor de cursus dus even rondkijken kan
nooit kwaad. We waren ’s ochtends om 8u de eerste duikers die op
het terrein aankwamen. De eerste duik volgden we de cavernlijn met daarna
een jump naar het grotdeel. Daarna door een smalle spleet omlaag door
de halocline en verder de grot in. Als eerste duiker is zo’n halocline
echt fascinerend. Je zwemt eerst erboven in zoet water. De lijn loopt
erdoorheen maar is nog net zichtbaar. Je laat je iets zakken en vervolgens
zwem je onder een soort spiegel waar het zoet en zoute water elkaar ontmoeten.
Als tweede duiker is dat echter een ander verhaal. Je zwemt achter de
eerste duiker die met zijn vinnen het zoete en zoute water door elkaar
roert. Met als gevolg een mistige, blurry waas voor je waarbij de lijn
en al het andere compleet onzichtbaar wordt. Belangrijke les: in dit soort
gevallen beter elk aan een andere kant van de lijn, mits de breedte dat
toestaat. Na afloop van de eerste duik werd duidelijk dat we de cenotes
niet meer voor ons zelf hadden. Hele busladingen toeristen deden hun lemmingsprong
vanaf een hoge rots (per ongeluk wel de ingang van de cavern zone waar
wij uitkwamen). De tweede duik ging up stream. Eerst met een jump richting het cenote deel van down stream (oeps, foutje, komt erg bekend voor) dus maar weer terug om daarna met een gap richting River Run te gaan. Dit deel van de grot was een lange onregelmatige tunnel met veel kleine uitstulpsels aan plafond en vloer. Na de tweede duik snel diner en slapen. De volgende dag zou mijn fundamentals beginnen dus ik moest fit zijn |
Maandagochtend om 8 uur present bij ZG. Nog even staan kletsen met Chris over de cave-training in augustus (hij was nieuwsgierig naar de andere 2 deelnemers en of we al aan het trainen waren) en daarna naar het ‘kantoor’ van Danny gereden. Kantoor is een wat bijzondere benaming: een overdekte plek aan de rand van Ponderosa met een verlengsnoer om de pc werkend te krijgen. Het meest relaxte kantoor dat je je kunt voorstellen!
Helaas hadden
de andere drie deelnemers een week eerder afgezegd, ik was dus de enige.
Roel zou gelukkig de laatste 2 duiken meegaan zodat ik voldoende mogelijkheden
had om in een team van 3 te kunnen oefenen. Voordat de lemmingbusjes weer aankwamen gingen we het water in voor de zwemproef. Opdracht: 5 maal Ponderosa in de lengte overzwemmen, afstand ca 400m. Een stille hint dat de standards toch echt 275m waren had weinig effect. De heren leggen de lat behoorlijk hoog voor hun leerlingen en de ‘verbeterde zwemproef’ valt daar ook onder. Danny was wel zo aardig om mee te zwemmen en na 9,5 minuut had ik mijn laatste lengte gedaan. De lengte onder water gaf ook weinig problemen, behalve dat ik bang was dat er in de tussentijd iemand van de rots in mijn nek zou eindigen. Dus snel omlaag en pas onder de lemmingrots omhoog komen leek me het meest veilig. |
 |
De middagsessie stond
in het teken van materiaal en S- en valve drills. Hier werd me duidelijk hoe
goed Danny als instructeur is. Geen teksten als ‘je moet dit’
maar een open benadering over de verschillende opties en hun voor- en nadelen.
Voor mij was dit een eye-opener. Omdat ik al een poosje duik zijn zowel mijn
configuratie en als de technieken die ik gebruik behoorlijk overdacht en in
de loop der tijd verbeterd en voor mij werkt dit uitstekend. Veranderen kan
uiteraard maar moet wel een goede reden hebben en de tijd om me dat weer gewoon
te worden. Door de mogelijkheid van discussie liet hij mij zelf nadenken over
bepaalde mogelijkheden i.p.v. deze alleen maar uit te leggen of voor te lezen
vanuit een cursusboek. Het begrip ‘thinking diver’ wordt hierdoor
absoluut ingevuld. Door de voor- en nadelen te bespreken kom je tot een keuze
die helemaal niet zo rigide is als ik altijd gedacht heb. Zelfs mijn eigen
masker kreeg nog de goedkeuring (grapje, het is afzichtelijk maar erg prettig).
Daarna werd de set opgetuigd en e.e.a. afgesteld. Buiten wat kleine aanpassingen
aan de heup D-ring en crotch strap stond het meeste op de juiste maat.
Het volgende uur was droog oefenen van alle drills en gelukkig mocht mijn
droogpak weer uit anders was er weinig ‘droog’ geoefend. Een hele
serie handelingen, steeds sneller, door elkaar, lekkende kranen en automaten
die nog eens tussendoor kwamen, buddies zonder lucht, wisselingen van team
posities (ehhhh, dit was toch geen cave-training) en natuurlijk komt er een
moment waarop je overschakelt naar je eigen back-up die dus dicht staat (!!!
Dom dom dom, ik had beter moeten weten). Aangezien ik de enige leerling was
en Danny wist dat Roel en ik ook gingen grotduiken (erger nog, we hadden zelfs
gevraagd om feedback over onze teamsamenwerking) werd waar mogelijk de theorie
en praktijk toegepast op overheadsituaties. Ik geloof dat we die avond nog
iets gegeten hebben maar was zo moe dat ik eigenlijk niet meer zeker weet
wat en waar. Een leerzame dag maar killing.
Voor Roel was de dag net zo killing (of eigenlijk vooral voor zijn nek seal). Hij had met onze Amerikaanse vrienden afgesproken om een kleine grot bij Sac Actun te gaan duiken. Helaas scheurde bij het aankleden zijn nek seal waardoor die duik de mist inging. Na afloop van mijn cursusdag bleek ook nog dat ZG geen nek seals meer op voorraad had… Balen!!
 |
Dinsdag, tweede fundies-dag. ’s Ochtends weer behoorlijk nerveus. OK, ik duik al een poosje en niet eens al te slecht maar de laatste maanden hoor ik verdacht veel verhalen van goede duikers en instructeurs die zakken voor hun fundamentals of een provisional krijgen. En natuurlijk was mijn instelling dat ik zoveel mogelijk wilde leren tijdens die drie dagen maar ik ben ambitieus genoeg om liefst toch ook te willen slagen (en dan heb ik het nog niet over het feit dat ik me al ingeschreven had voor Cave1, oeps). Danny had voor Roel toch een nek seal kunnen ritselen bij een collega en zou die ’s avonds op zijn pak zetten. Gelukkig maar want een natpak zou toch wel erg koud geweest zijn ?. Dus die vertrok met een big smile op zijn gezicht naar Coba en Tulum voor een toeristisch dagje cultuur snuiven. In het Ponderosa-kantoor namen we het duikplan nogmaals door en daarna het water in voor alle zwemtechnieken. Danny zou een lijn uitleggen die ik steeds kon volgen maar eerst nog even voor de fun een rondje cenote zodat ik alvast kon oefenen. Danny voorop, ik nr 2. Netjes gevolgd door allerlei tunneltjes en openingen die steeds nauwer leken te worden. Maar absoluut een leuke opwarming met inbegrip van 2 schildpadden. Daarna lijn gelegd en begonnen met de frogkick. Ponderosa kent een aantal ondiepe stukken dus het is makkelijk om even naar de oppervlakte te gaan om iets te bespreken (geen videografen aanwezig) als corrigeren onder water niet lukt of onduidelijk is. Het lastigste voor mij waren de modifed flutter (welk deel van de slag is het krachtigst?) en de shuffle-kick (mijn onderbenen staan in brand!!). En daarna natuurlijk weer een afsluitend rondje door alle kleine gaatjes waarbij e.e.a. werd toegepast. Deze keer met Danny achter me dus er viel niet veel te smokkelen. Dat is echt een nadeel: die man ziet werkelijk alles. Uiteraard weet je zelf ook dat er iets mis ging maar als ik per ongeluk een keer mijn dump valve vergat te gebruiken (nog een van mijn leerpunten) terwijl ik als nr 2 zwom dan wist hij dat in de debriefing uiteraard nog even te vermelden. |
Tussen de middag gelunched met uitzicht op alle zwemmers en daarna weer theorie. Duikplanning, gas management, minimum gas berekeningen, stressed diver, wat te doen bij bewusteloze duikers zowel onder als boven water en het organiseren van het team (rol van licht, gas en stress). Vooral de discussie over stressed diver gaf een aantal nieuwe inzichten over hoe herkennen en hoe te corrigeren.
Daarna alles klaargemaakt voor de tweede duik. Hierin kwamen de basic 5 aan bod en bewusteloze duiker slepen en beademen onder water en aan de oppervlakte. Een lastige oefening tijdens de duik was om 1-2 minuten zonder masker op dezelfde hoogte te zweven. Je kunt aan je oren voelen of je omhoog/omlaag gaat maar ik eindigde de eerste keren geheid een halve meter hoger of lager met mijn knietjes tussen de rotsen… Hmmm, nog iets om vaker te oefenen nu ik in België terug ben. Hoewel het water eerst maar eens warmer moet worden ?. Nadien nog een rondje gezwommen waarbij ik even afgeleid was door een grote meerval die Danny aanwees. Om vervolgens mijn buddy bewusteloos in de diepte te zien verdwijnen. Blijven opletten!!. Daarna mijn buddy gered, een kleine sight seeing gegeven en aan de oppervlakte gebracht (let hierbij op, Danny draaide altijd zijn droogpakvalve dicht en als de lucht uit het pak niet weg kan raak je absoluut de controle kwijt over het slachtoffer). Ter afsluiting van de duik nog flink geoefend met lampsignalen en touch-contact nadat ik een lijn gelegd had. Bij ZG nog wat theorie en daarna ben ik snel richting hotel gelopen zodat Danny Roels nek seal kon repareren (is dat buddy-awareness of niet?)
De woensdag deden we 2 duiken als team van 3. Ik ‘mocht’ beide duiken leiden en briefen vooraf en de duiken werden gedaan met 1/3 usable: bij de turnpressure terug naar het punt waar we erin gegaan waren, via dezelfde route uiteraard
| De eerste duik begonnen we met S-drills en valve drills, steeds in een sterformatie zodat iedereen elkaar in de gaten kon houden. Daarna een getimede duik (exact 7 minuten) waarna Roel en ik op de eerste stop van 3 minuten onze boei zouden oplaten, eventueel de rest van de stop afmaken en vervolgens een 2 minuten opstijging naar de oppervlakte. Met uitzondering van een recalcitrante boei ging alles uitstekend. En hoewel ik in een deuk van het lachen lag omdat Roels’s boel tussen de bomen hing zonder spoel eraan was dit wel weer een leermoment: niet beiden tegelijk een boei oplaten want daardoor kon ik niet opletten wat mijn buddy aan het doen was. Gelukkig was het weer tijd voor lunch, gevolgd door de laatste duik. Het duikplan was eigenlijk een herhaling van alle dingen die we nogmaals wilden oefenen, bewusteloze duiker, boei oplaten en de timing in de gaten houden omdat we exact dezelfde route terug moesten nemen. Als team functioneerden we goed tijdens deze duik. Kleine foutjes (kraan niet helemaal open bij Danny en lampkabel onder de long hose) werden direct gecorrigeerd en het was een leuke route door de cenote. Danny had nog een kleine toegift tijdens mijn oefening waarbij Roel bewusteloos was: ik mocht hem 15min lang volgen (met slachtoffer en uiteraard blijven beademen) door de hele cenote, smalle doorgangen en als laatste nog een 2 min stop op 3m. Maar eigenlijk maakt dat allemaal niet veel uit. Als je eenmaal controle hebt over het drijfvermogen van je slachtoffer kun je vrij lang zwemmen zonder vermoeid te raken. En volgens eigen zeggen had Roel nog genoten ook van de sight seeing (hoewel ik daar weinig van geloof. :-) |  |
Vervolgens naar ZG voor de laatste theoriesessie over gaskeuzes, unified teams en diver prepardness. En als laatste onderdeel de vraag ‘hoe ik de cursus ervaren had’. Ik weet niet meer mijn exacte antwoord maar nu ik terug kijk op die 3 dagen vallen me een aantal dingen op: Allereerst de term ‘thinking diver’. Gedurende de cursus en ook in de dagen daarna ben je bewuster bezig met de keuzes die je maakt en het waarom. Waar ik vooraf nogal huiverig was voor een rigide denkwijze heb ik gemerkt dat er veel flexibiliteit mogelijk is. Zolang je maar blijft nadenken en kunt beredeneren wat je doet en waarom. Het tweede nieuwe was de rol van teams en teamleden. Hoewel ik dat vanuit mijn werk als manager altijd gepropageerd heb was dat in mijn duiken nooit zover gekomen. De cursus (maar ook de weken ervoor waarin ik veel gedoken heb met diverse mensen alsook de dagen erna) hebben me overtuigd van de waarde van duiken in een team en het comfort dat het geeft. Dat back upbrain is zo gek nog niet ?! En als derde vielen de kwaliteiten van Danny als instructeur op. Op technisch gebied heb ik absoluut veel geleerd en daarnaast stond hij open voor alle discussies en vragen en was de cursus steeds boeiend doordat alles was toespitst op mijn interessegebied en mijn kennisniveau. Voor de mensen die binnenkort gaan starten maar 1 advies: ga er open-minded heen en je zult zeker heel veel leren!
Tot zover het ‘korte’ verslag van mijn training en de voorgaande dagen. Ik vrees dat ik nog wel 10 pagina’s kan doorgaan over de dagen erna
 |
Op donderdag zijn we met Danny als gids in Noh Hoch gaan duiken. Deze grot heeft echt waanzinnig mooie formaties. Na 3 duiken die dag waren Roel en ik allebei zo onder de indruk dat we besloten om volgend jaar zeker weer terug te komen. Of hadden we dat de eerste dag ook al gezegd? Vrijdag en zaterdag hebben we Taj Mahal en Aktun Koh (puma cave) gedaan en daarna wilden Roels oren helaas niet meer meewerken. Voor de mensen die nog meer willen weten, mail ons gerust. Ik heb het nog niet eens gehad over de mooie foto’s bij Ponderosa en de honderden anderen die we gemaakt hebben, de krokodil van Carwash, de downstreamlijn van Aktun Koh, of die grot waar het licht breekt, The Room of the Ancient en de ingang van de Room of Tears, de plattegronden van alle grotten in onze wetnotes, de enorme zalen van Aktun Koh, de Rock&Roll lijn in Noh Hoch waar nog de originele exploratielijn ligt, het eten bij Leon’s, het lijstje met 100 redenen waarom ik nog zeker terug ga naar Mexico, de dolfijnen bij Puerto Aventuras,…… Laat maar dat zal voor volgend
jaar zijn. Mijn volgende stap wordt voorbereiden op de Cave1 met Chris.
En wat Mexico betreft: We’ll be back!! |