Cave 1 te Frankrijk

Chris Dupont

Terug

Rond augustus 2006 besloten Danny, Ramon en ik om eindelijk eens een grotcursus te doen. Na contact gezocht te hebben met Tom Karch, die bezig was om cave – instructor te worden, heb ik onze cursus vastgelegd. 10 september 2007 zou het zover zijn.

Maar tussen augustus 2006 en september 2007 probeerden we om zoveel mogelijk samen te duiken. Dit was bepaald niet eenvoudig door de wisselende shiften van Danny en mij.

7 september

Het is zover! We vertrekken! Twee auto's boordevol met duikspullen en een kleine tas met kleren vertrokken we rond middernacht vanuit Zonhoven richting Frankrijk. We hadden er zin in, onderweg fantaseerden we volop over hoe de cursus zou zijn, hoe de grotten eruit zouden zien. Maar hoe dichter we bij Cajarc kwamen, hoe zenuwachtiger dat we werden. Waren we wel klaar voor deze cursus? Want dit was een cursus waar de instructeurs erom bekend stonden om je het zeer moeilijk te maken en enkel de beste door te laten.

8 september 's Morgens rond half 10 kwamen we aan in Moulin de Lantouy, onze verblijfplaats voor deze week. Een bende Italianen was bezig hun wagen vol te proppen met duikspullen. Tom kwam ons even begroeten. Hij stelde voor om in het dorpje wat te gaan drinken en om dan door te rijden naar de supermarkt om eten te kopen voor de hele week om dan rond de middag terug te komen als onze kamers klaar waren. Zo gezegd, zo gedaan. In de supermarkt was het een zeer grappig zicht. Drie mannen die vooral bij de diepvries aan het hamsteren waren, pizza's, stuk of 5 soorten diepvriesgerechten, wat brood, wat croissants, drinken, wat snack's, … En dat allemaal voor een hele week. Ik moet er niet bij vertellen dat ons winkelwagentje bijna door haar wielen ging en de rekening naar behoren was.

Voor de rest van de dag was het rust. Hadden we wel nodig na de lange rit. De cursus zou morgen om half twee starten. De rest van de dagen zou een combinatie worden van duiken, theorielessen en droge oefeningen.

9 september We waren vroeg wakker. Zouden het de zenuwen zijn? De voormiddag ging maar niet om. Eindelijk was het half twee, we zouden eindelijk starten. En om maar meteen goed van start te gaan zouden we de zwemproef gaan doen. Dit werd doodeenvoudig in de rivier ‘Lot' gedaan die iets verder stroomde en warm was dit niet! Bedoeling was dat we 275 m in minder dan 12 minuten moesten zwemmen, dit kwam overeen met 6 keer de breedte van de rivier. En daarna moesten we minstens 18m onderwater zwemmen. Niet zo heel echt moeilijk, doch hoorde we later dat er hier al cursisten waren die niet doorkwamen. Bij ons geen probleem. De rest van de middag kregen we theorieles.

Vooral wat we na de cursus mochten en niet mochten, hoe grotten ontstaan, wat een T, een jump of een gap was, wat de taken van ieder teamlid waren, … Enzoverder. Rond 19u vond Tom het laat genoeg, zodat we nog een goede nachtrust hadden voor morgen onze eerste duiken te doen. We zouden om 7u30 beginnen met theorie en nog in de voormiddag gaan duiken.

10 september Eindelijk onze eerste echte grotduik kwam eraan!. Tom leidde ons naar “Emergence du Ressel” een grot die uitkomt in de rivier “Céle”. Na een duidelijke briefing hoe de grot eruit zag en wat hij van ons verwachte was het tijd om ons duikmateriaal klaar te maken. Dit was in no time klaar en lagen we af te koelen in het water, het was ondertussen 30°C geworden. Voor we de grot in mochten wou Tom van elke van ons onze valve – drill and safety – drill zien. Dit met een perfecte trim en perfecte uitvoering van de oefeningen. Om één of andere reden lukte dat geen van ons allen. We waren net een jo – jo en baalden er grondig van. En dan krijg je de opmerking van je instructeur “That was not what I would like to see guy's. You have to improve that before the end of the week.” Nu zover waren wij ook al. De volgende 3 duiken waren eindelijk onze eerste grotduiken. Simpel gezegd, de weg in de grot was voor ons, de weg naar buiten was voor de instructeur.

De weg terug werd aangegeven door het bereiken van één van de limieten (gas, diepte, tijd) of als de instructeur het ver genoeg vond en iemand zijn lamp uitdeed.

Meestal was de laatste in de rij die het eerste slachtoffer was. Dus het zien van een light failure was voor ons zoveel als “Let the games begin!”. Ongelofelijk wat er op één duik allemaal “kapot” kan gaan.

Op de laatste duik van de dag zochten wij ons terug een weg naar buiten van op 230 m in de grot op onze back – up lampjes (kaarsjes in vergelijking met onze grote lampen).

Tegen 20u kwamen we terug aan ons huis, snel iets eten en slapen. Want Tom wou om 7u vertrekken naar de volgende grot.

11 september

Nieuwe dag en een nieuwe grot. Deze keer was het de “Résurgence de Cabouy”. Een grot met een immens grote ingang en een maximum diepte die zeer snel bereikt wordt van 30 m. Waarna de grot naar rechts afbuigt, even rond de 30 m schommelt en dan iets ondieper wordt.

Om deze grot te bereiken moesten we een uur rijden en kwamen we langs Rocamadour. Een van de drukst bezochte vakantieplaatsen van Frankrijk met een fantastisch uitzicht op het kasteel en klooster dat op en tegen een grote rots gebouwd zijn. Onze valve – en safety – drill was al verbeterd maar nog niet perfect, dus nog werk aan de winkel. De duiken werden ook zwaarder qua taskloading. Buiten de gebruikelijke lichten die uitgingen, sneuvelden nu ook automaten. Ook was het de bedoeling dat je wist op welke diepte, op welke tijd en welke druk in je fles je dat probleem had, idem dito als iemand anders van je team een probleem had. En owee als je het niet wist na de duik, de blik van Tom deed je terug in je schelp kruipen … Daarna wat lijnoefeningen op het droge en terug naar het huis om te gaan slapen.

12 september Terug naar de Cabouy voor 2 duiken. Op de eerste duik moesten we de “lost diver drill” doen. Je moest laten zien dat je wist wat je moest doen als iemand van je team kwijt was. Samen uit, samen thuis. Alles ging perfect buiten dat ik mijn pijl richting dieper in de grot zette. Ik kon me toen wel kloppen en de blik van Tom zei ook genoeg. Nadien in de poel voor de grot wat lijnoefeningen gedaan Er werd een parcours met een reel uitgelegd waarlangs we met gesloten ogen de lijn moesten volgen. Was wel een leuke oefening en eigenlijk waren we alle drie op ons gemak. Deze avond zag ik het totaal niet meer zitten. Ik vond mezelf helemaal niet goed genoeg om in een grot te duiken, vooral niet nadat ik die pijl verkeerd had gezet, had al de hele week problemen met mijn trim (iets wat ik anders niet had). Maar tijdens de nacht had ik iets van ‘foert, zal morgen eens laten zien wat ik kan'.

13 september

Terug naar de Ressel. Weer een duik die op de terug weg vol problemen zat. Lichten gingen uit, automaten sneuvelden, … Maar het ging beter, mijn trim was beter, ik genoot meer van de duik. Ook als team ging het beter, we losten de dingen in no time op, werkten als team ipv als individuen.

Tijdens de eerste duik moesten we op een 100 m van de uitgang stoppen. Hier werd een OOG en een siltout tegelijk gesimuleerd. We hadden hier veel meer tijd voor nodig om buiten te geraken dan om naar binnen te zwemmen. Maar het was zeer relaxerend. En als je even je ogen opendeed, zien deed je toch niks. Het was pikkedonker zover van de uitgang.

De 2 de duik was voor de “lost line drill”. We moesten ieder om de beurt laten zien dat we de procedure wisten toe te passen om de lijn terug te vinden moesten we die kwijt spelen. En natuurlijk zonder licht … Het is verdorie moeilijk om op de tast een geschikte plaats te vinden om je lijn aan vast te maken voor dat je je zoektocht kunt beginnen. Ik vond als enige de lijn terug. Hiep hoi. Of was het omdat ik teveel tijd nodig had? :-)

14 september De laatste dag. D – day dus. Liep het vandaag mis, konden we ons brevet wel vergeten. Danny skipte de duik na een telefoontje van zijn werk. We deden een nieuwe grot aan, namelijk “Source de Landenouse”. Dit is een grot die begint in een soort wateropvangbekken van 5 m x 5 m. Het wateroppervlak stond 5 m lager dan de bovenkant en de bodem was vanaf het wateroppervlak een 2 à 3 m dieper. We kregen twee keuzes. Ofwel sprongen we met ons heel hebben en houden of wel lieten we de duiksets via een touw omlaag en kropen zelf via een ladder het water in. Ik koos voor mogelijkheid twee, zag dat springen toch niet zo zitten. Ramon vond dat ook een goed idee. Dit was de prachtigste grot die ik tot nu toe gezien heb. De grot kronkelt constant mooi van rechts naar links, de wanden zijn ook zeer mooi.

Op de terugweg kregen we alles voorgeschoteld wat we die week gekregen hadden. Lampen gingen uit, eerste trappen begonnen plots bellen te plaatsen, back – up lampen verdwenen, … Maar we geraakten zonder kleerscheuren de grot uit .

De debriefings werden ook telkens zwaarder en zwaarder. We wisten momenteel al dat je diepte, tijd en gas moest weten van elk moment in de duik dat er ook maar iets gebeurde (terug draaien, problemen) en dat we naar opvallende eigenschappen van de grot moesten kijken. En toch kwamen de vragen van Tom als een verassing, telkens weer.

Tijdens de tweede duik gebeurde er niks, toch stonden we zeer scherp voor als er iets moest gebeuren. Een raar gevoel als je de grot uitkomt voor het eerst deze week zonder dat er ook maar één probleem heeft voorgedaan. Tom wou dat we op deze manier bleven duiken, telkens bedacht op mogelijke problemen die konden opduiken.

Terug aan het huis wachtte ons onze laatste hindernis van de cursus, het theorie – examen. Wie denkt dat dit een lachtertje is … 80 vragen in het Engels over alles van die week, je mocht wel wat overleggen met elkaar, maar boeken of notities gebruiken was uit de bozen. 2,5 uur later hadden we gedaan.

Verdict van deze cursus: Ramon geslaagd, Danny provisional (moet 2 dagen terug komen doordat hij oa de laatste dag niet mee heeft gedoken) en ik zelf geslaagd.

We kregen van Tom nog aandachtspunten mee, die we allen zeker zullen opvolgen en gaan verbeteren. En we gaan ervaring opbouwen in het grotduiken en binnen een paar jaar een cave 2 volgen.

Deze cursus was voor ons drie een geweldige ervaring.

Foto's: Chris Dupont & Leszek Legat

Terug